دستم را بالا می برم

و آسمان را پایین می کشم

می خواهم بزرگی زمین را نشان آسمان دهم !

تا بداند

گمشده ی من

نه در آغوش او . . .

که در همین خاک بی انتهاست

آنقدر از دل تنگی هایم برایش خواهم گفت

تا سرخ شود . . .

تا نم نم بگرید . . .

آن وقت رهایش می کنم

و می دانم

کسی هرگز نخواهد دانست

غم آن غروب بارانی

همه از دلتنگی های من بود . .... . !

و دردل میکنم با درختان !!!

              " دیوانگی هم عالمی دارد ..."